2.9 NAME: ANABEL COUNTRY OF ORIGIN: VENEZUELA
AGE: 28
CHILDREN: 3 GIRLS IN VENEZUELA
ORIGINAL OCCUPATION: STAY AT HOME MOM
TIME ON THE ISLAND: 1 YEAR AND 7 MONTHS
Ik probeerde eerst met het vliegtuig te komen maar toen ik op het vliegveld aankwam, liet ik mijn paspoort zien bij de douane en ze stuurden me meteen terug. Ik weet nog steeds niet waarom. Toen ik weer in Venezuela aankwam, vertelde mijn broer mij over zijn plannen om een tocht per boot te maken. Ik zei ‘neem me mee, ik heb hier niets’. We hadden geen geld meer van mijn man omdat hij ook werd gedeporteerd dus we hadden helemaal geen inkomen. Het was moeilijk. Mijn dochters en ik leefden eerder goed maar van de ene op de andere dag veranderde alles. Toen mijn broer me vertelde dat hij me mee kon nemen in de boot, zag ik het als een kans om dingen op te lossen.
Het was een ‘doe het of sterf beproevende’ omstandigheid voor mij. Ik ben al familie kwijtgeraakt die de oversteek probeerde te maken. We hebben een neef begraven. Een andere nicht werd nooit gevonden. We hebben alleen verhalen gehoord over hoe ze terug in het water ging om iemand te redden en ze hebben haar nooit meer gezien. Beide neven vertelden me dat we elkaar weer zouden zien maar we hebben elkaar nooit meer gezien. Ik verloor ook een jeugdvriend die aan onze tafel at. We zijn buren kwijtgeraakt, vrienden gewoon te veel mensen. Voordat we vertrokken voelde ik me veilig omdat mijn broer de kapitein zou zijn. Maar ik zal het niet ontkennen, ik was ook bang, want ik kan niet zwemmen.
Toen we die nacht de kust bereikten, waren de helikopters daar snel en deden ze hun felle lichten aan. We zijn allemaal opgepakt door de politie en in de gevangenis gezet, behalve mijn broer. Ik zat maar twee dagen in de gevangenis maar het voelde als twee jaar. Ik huilde de hele tijd en kon niet slapen want ik had nog nooit in de gevangenis gezeten. Toen lieten ze ons gaan en moesten we ons op het politiebureau presenteren om elke keer een formulier te ondertekenen om te bewijzen dat we er nog waren. Maar na een paar maanden ben ik gestopt met gaan, dus ze hebben nog steeds mijn ID en nu ben ik hier illegaal.
Ik werk en stuur geld naar mijn dochters en mijn tante. Hier is een soort netwerk waar we in guldens kunnen betalen en aan de andere kant geven ze het aan onze families in Bolivar. Ik kan Western Union niet gebruiken omdat ik geen ID heb. Mijn stiefmoeder zorgt nu voor mijn dochters. Ze is meer dan 50 jaar oud, dus ze zal geen werk vinden zoals Venezuela nu is. Voor mijn dochters zorgen is haar taak.
Momenteel werk ik op een finca. Het is heel hard werken, de meeste vrouwen doen dit soort werk niet. De meeste Yu Kòrsou doen dit werk niet eens! Voor het virus werkte ik 5 dagen in de week maar nu slechts 2 dagen in de week voor 60 gulden per dag en dat is evenveel werk, in 2 dagen bij elkaar. 120 gulden per week is niet genoeg. Ik heb 3 dochters! Ik moet hun kleren, hun verjaardagen, hun eten, hun schoolgeld betalen. En voor mijn eigen leven hier moet ik de kamer die ik huur [Ang 250, -], water, elektriciteit, eten betalen. Dit is een grote verandering voor ons. In Venezuela hebben we nooit betaald voor huur, water, elektriciteit of internet. In Venezuela betaal je alleen voor het land. Je vindt iemand die je met alles verbindt en dat is alles. We waren rijk in Venezuela! Nu, met slechts 2 dagen werk, moet ik geld lenen om naar mijn dochters te sturen. Wat ik verdien is niet eens genoeg om mijn eigen uitgaven te dekken. Ik huur een kamer, beter gezegd, ik huur een gevangeniscel. Het huis is verschrikkelijk en in erbarmelijke omstandigheden. Mijn kamer heeft niet eens een raam.
Ik verliet Venezuela om aan een droom te werken, maar ik verloor ook een droom. Toen ik hier kwam wist ik niet dat ik zwanger was en na een tijdje verloor ik de baby. Op een ochtend ongeveer 2 maanden nadat ik hier ben aangekomen, sta ik ’s ochtends op om naar mijn werk te gaan en voel ik me nat. Mijn zoon was 36 weken oud. Hij was een complete baby met alles erop en eraan. Ik had altijd al een jongen gewild om voor zijn zussen te zorgen, weet je. Maar ik had de hele dag met zware kratten gewerkt, van 6 uur ’s ochtends tot 18 uur’ s avonds. Ik wist niet dat ik zwanger was. Ik had geen symptomen of onbedwingbare trek gehad.
Ik heb een heel sterke persoonlijkheid. Ik wil niet dat vreemde mannen me aanraken. Als iemand me aanraakt, sla ik hem in zijn gezicht. Omdat ze uit Venezuela komen profiteren ze al van je, stel je voor dat je in een van de snèks werkt. De mannen hier denken ‘Ik geef een meisje maar drie drankjes, neem haar mee naar huis en doe wat ik wil met haar. Dan laat ik haar gaan en laat haar geruchten verspreiden. ‘Ik niet. Ik werk liever hard en verdien op die manier mijn geld. Want weet je, als je teruggaat naar Venezuela en je familie ontdekt dat je in een snèk hebt gewerkt, zullen ze je het kwalijk nemen. Ik heb het zien gebeuren. Ze zullen zeggen ‘maar je had zo’n leuke tijd met dansen en drinken’.
Ik had een vriend van het eiland, hij was mijn taxichauffeur. Maar ik zal je vertellen dat mannen hier een vrouw zeker slecht behandelen. Hij heeft me geslagen, gewurgd, me een hoer genoemd. Hij is heel erg jaloers. In eerste instantie leek hij stil en lief, maar hij bleek een demon te zijn. Het kwam op een punt waarop ik er niet meer tegen kon. Ik ben nu naar een andere plek verhuisd om mezelf te beschermen.
Mijn zus woont hier maar we zijn net als olie en water. We kunnen het helemaal niet met elkaar vinden. Mijn broer is hier ook, degene die kapitein was toen ik kwam. Maar hij werd een maand later gepakt en zit nu in de gevangenis. Zijn officiële straf is voorbij, maar ze houden hem daar totdat de vliegtuigen terug naar Venezuela mogen vliegen. Hij heeft zijn kaartje al, maar ze wachten.
Het minste dat mensen op Curaçao kunnen doen, is ons behandelen als normale mensen, niet als dieren. Zie ons als mensen, niet als iemand die inferieur is en gediscrimineerd kan worden. Ik zou graag een andere baan willen, eentje die fysiek minder veeleisend is. De overheid kan ervoor zorgen dat onze gezondheidszorg gedekt is. Als ons iets overkomt, moeten we onze eigen behandeling betalen. Ja, we hebben de kliniek maar voor röntgenfoto’s of uitgebreider spul sturen ze je naar het ziekenhuis en als je niet verzekerd bent moet je uit eigen zak betalen.
Ik droom al van Curaçao sinds ik 12 was. Alles wat ik ooit heb gehoord, is dat Curaçao mooi is! Curaçao dit, Curaçao dat. Ik ben hier al meer dan anderhalf jaar en ik moet zeggen dat ik het niet leuk vind. Curaçao is voor mij niet dushi. Als je hier bent, sta je er helemaal alleen voor. Mijn doel is om een huis voor mijn dochters te kopen en zodra ik dat kan, ga ik terug. Ik wil er zijn om voor ze te zorgen, tijd met ze door te brengen. Maar ik ben bang dat ze me misschien niet meer kennen, aangezien ik al zoveel heb gemist! Ik liet mijn drie meisjes huilend achter bij de deur van het huis terwijl ze me vroegen niet weg te gaan. Het is erg moeilijk. ‘S Nachts huil ik, maar ik wil niet dat ze weten wat ik doormaak om voor ze te zorgen.
Mijn boodschap: we zouden meer verenigd moeten zijn, iedereen zou zich moeten verenigen. In de ogen van God zijn we allemaal hetzelfde. Als je sterft, mag je niets meenemen. Om meer bewust te zijn van anderen en elkaar te helpen wanneer ze het nodig hebben. We zijn menselijke wezens en mogen niet worden gediscrimineerd. Wij allemaal die hier kwamen, we zijn hier niet gratis. We hebben allemaal een prijs betaald.
MIJN DANK GAAT UIT NAAR ALLE MENSEN DIE MEE HEBBEN GEHOLPEN AAN DIT PROJECT:
Project Creator & Manager: Berber van Beek ( Studiorootz – photography)
Fotograaf: Berber van Beek
Tekt en Interview: Yolanda Wiel & Berber van Beek
Vertalers: Carlos Monasterios en Judy Wassenberg
Assistenten: Ivonne Zegveld, Mareine van Beek en Reina Keijzers